Door het hart van Mexico

Hallo! 

We zijn alweer 57 dagen op reis en de tijd vliegt voorbij. In Bacalar vierden we mijn verjaardag met een mooie zeiltocht over het meer. Wat een heerlijke middag op de boot. De kracht van de wind, het kantelen van de boot bij de juiste koers en de stilte van het water. Dit wil ik weer vaker gaan doen.

Vanuit Bacalar gingen we richting Palenque. Daar bezochten we een oude Maya stad. Adembenemend. Terugkijkend was deze plek zoveel beter dan Chichen Itza. Veel minder mensen, minder opdringerige verkopers en gelegen in een prachtige jungle natuur. We zagen zelfs een groep apen in de bomen. Als onervaren wereldreizigers stonden we te glunderen van oor tot oor. De volgende dag lees ik op het balkon een boekje en ineens zie ik uit mijn ooghoek een grote leguaan in de boom ernaast voorbij gaan. Dezelfde glimlach verschijnt, dit is leuk!

De volgende stop is San Cristóbal de las Casas. Een koloniale stad gelegen op 2200 meter. Het is overdag warm en ’s avonds verrassend fris. Dankzij de walking tour leerden we meer over de omgeving en de inwoners die in de vallei wonen. Elk dorp heeft zijn eigen ambacht; gewezen sjaals, leer producten en wollen kleding. Deze worden overal in de stad verkocht. Niet alleen volwassenen maar ook jonge kinderen proberen je wat te verkopen. Opvallend is hoe klein de vrouwen zijn, ik steek zelfs een kop boven ze uit! Na een heerlijke lunch gooit de reizigersziekte roet in het eten en doen we rustig aan.

We maken gebruik van het openbaar vervoer in Mexico en hebben inmiddels meer dan 50 uur in de bus gezeten. De busrit van San Cristobal naar Oaxaca was 12,5 uur. Wat doe je zoal in een bus? Ik kan uren naar buiten kijken; het landschap zien veranderen. We dachten dat Mexico woestijnachtig zou zijn, maar dat zie je voornamelijk in het noorden. Glooiende groene heuvellandschappen, enorme velden met windmolens en bochtige wegen door de bergen. Maurice vermaakt zich prima met zijn telefoon en zoekt veel dingen uit onderweg. De bus wordt vaak gecontroleerd door douane en tot nu toe is alles goed en treffen we alleen maar vriendelijke mensen. Als het uitzicht begint te vervelen of het wordt donker, dan is het tijd voor Netflix. We zitten nu in de Israëlische hoek met The Girl from Oslo en Fauda.

En dan komen we ineens op een plek die we lijken te herkennen: Oaxaca (uit te spreken als Wha – ga – ka). Het heeft veel weg van Sevilla en delen van Barcelona. De straten zijn breed opgezet en achter grote porten gaat vaak een binnenplaats schuil met verschillende winkeltjes en restaurants. ’s Avonds bloeit de stad op met live muziek en volle barretjes. Vanuit de hotelkamer horen we het geluid van een trompet. De muziek leidt ons naar een mooi dakterras. We sluiten Oaxaca af met een biertje en gin tonic, salud!

Zaterdag zijn we aangekomen in Mexico Stad, onze laatste stop in Mexico. De komende dagen gaan we deze metropool ontdekken en plannen maken voor onze volgende bestemming: Costa Rica.

Liefs!